Symbole alchemiczne

Czym są symbole alchemiczne?

Pierwotnie wymyślone były jako część alchemii, czyli protonauka (przednauka), która później ewoluowała w chemię. Do XVIII w. wspomnianych symboli używano jako oznaczeń konkretnych pierwiastków i związków. Symbole różniły się nieco w oznaczeniach alchemików, dlatego te, które do dziś znamy, to efekt standaryzacji tych znaków.

Jak wyglądają symbole alchemiczne?

Znaki według Paracelsusa, zwane Trzema Pierwszymi:

sól – oznaczająca podstawę materii – oznaczana w formie okręgu z wyraźnie zaznaczoną poziomo średnicą,

rtęć – oznaczająca ciekłe połączenie między tym, co wysokie i tym, co niskie – to okrąg z dołączonym na górze półokręgiem i z krzyżem na dole,

siarka – duch życia – trójkąt połączony z krzyżem.

Kolejne to symbole żywiołów ziemi, wszystkie w formie trójkątów:

• Ziemia – trójkąt z podstawą na górze, z poziomą kreską, przecinającą go,
• Woda – trójkąt z podstawą u góry,
• Powietrze – trójkąt tradycyjny z poziomą kreską,
• Ogień – trójkąt tradycyjny.

Metale oznaczane symbolami planet i ciał niebieskich:

• złoto – odpowiada Słońcu – jego symbolem jest graficznie przedstawione Słońce z promieniami,
• srebro – symbolizowane przez Księżyc – graficzna forma księżyca w nowiu – tzw. rogalik,
• miedź – odpowiada Wenus – to symbol okręgu z dołączonym krzyżem – symbol kobiecości,
• żelazo – symbolizowane przez Marsa - znak męskości – okrąg i strzałka,
• cyna – symbolizowana przez Jowisza – znak w formie ornamentu,
• rtęć – symbol Merkurego (opisany powyżej),
• ołów – odpowiada Saturnowi – symbol wygląda jak minuskuła h, zakończona u góry krzyżem.

Do symboli alchemicznych należą także:

Uroboros – wąż zjadający własny ogon; w alchemii symbolizuje ciągle odnawiający się proces przemiany materii; jest odpowiednikiem kamienia filozoficznego.

Heptagram – oznacza siedem planet, znanych alchemikom w starożytności; ich symbole przedstawione zostały powyżej.