Alfabet łaciński

Czym jest alfabet łaciński?

Jest najpopularniejszym alfabetem na świecie. Służy do zapisu większości języków europejskich i nie tylko. Początkowo służył do zapisywania łaciny, stąd jego nazwa. Istnieje od około 700 roku p.n.e. Składa się z 26 znaków, zarówno majuskuł (liter dużych), jak i minuskuł (liter małych): Aa, Bb, Cc, Dd, Ee, Ff, Gg, Hh, Ii, Jj, Kk, Ll, Mm, Nn, Oo, Pp, Rr, Ss, Tt, Uu, Vv, Ww, Xx, Yy, Zz. Ich liczba zmienia się w zależności od języka, w jakim używa się alfabetu - niemal każdy z języków ma swoje znaki specjalne, które stanowią część alfabetu. W Polsce mamy tzw. znaki polskie m.in. ą, ę, ć, ł.

Historia alfabetu łacińskiego

Alfabet ten wywodzi się z alfabetu etruskiego, stworzonego przez lud zamieszkujący Półwysep Apeniński przed pojawieniem się tam Rzymian. Jednak Etruskowie prawdopodobnie przejęli swój alfabet od Greków.

Początkowo w skład alfabetu łacińskiego wchodziło 21 liter. W czasach późniejszych usunięto literę "z". Dokonał tego cenzor Appiusz Klaudiusz Caecus, uznając znak ten za niepotrzebny do zapisu łaciny. W III wieku p.n.e. dodano literę "g", będącą wariantem litery "c". Wcześniej "c" mogła oznaczać zarówno "k", jak i "g". Dołożono także "x" i "v", a potem w I wieku przywrócono "z" i dodano "y". W średniowieczu pojawiło się "w", a jeszcze później dokonano rozróżnienia na "i" i "j" oraz "v" i "u".